Το 1998 η Semira Adamu, μια εικοσάχρονη αποκαλούμενη «παράνομη» μετανάστρια από τη Νιγηρία που κατοικεί στο Βέλγιο, βρίσκεται πνιγμένη από μαξιλάρι της αστυνομίας στην προσπάθεια να απελαθεί. 20 χρόνια αργότερα, δύο γυναίκες αφηγούνται την ιστορία τους σαν μια κοινή «πολεμική ιαχή». Μέσα από τις αφηγήσεις τους διαγράφονται οι συνθήκες που επικρατούν στα κέντρα κράτησης μεταναστών όπου οι άνθρωποι ζουν σαν φυλακισμένοι, υποφέρουν και δέχονται κακοποίηση από τους φύλακες και τους αστυνομικούς.
