Βραβείο Καλύτερου Ιστορικού Ντοκιμαντέρ
“The Silence of Others” – “Η Σιωπή των Άλλων” των Almudena Carracedo και Robert Bahar
H πλοκή και η αφήγηση στο ντοκιμαντέρ γίνονται με τρόπο πρωτότυπο. Σε αυτό περιγράφεται η απόφαση της ισπανικής κυβέρνησης να θεσπίσει έναν νόμο περί αμνηστίας που να αποτρέπει την εφαρμογή της δικαιοσύνης στις πολιτικές του Φράνκο που εξακολουθούν μέχρι σήμερα. Η εστίαση στη δικαίωση των θυμάτων του εμφυλίου πολέμου μέσα από την ιστορική ανάλυση μαρτυριών αποκαλύπτουν μια κοινωνία βαθιά τραυματισμένη και ανίκανη να μιλήσει μέχρι σήμερα. Οι πρωταγωνιστές και η ακεραιότητα των ιστοριών τους, καθώς καταπολεμούν το «Σύμφωνο Λήθης» ώστε να εκδικαστούν τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της 40χρονης γεμάτης αίμα κυριαρχίας του Φράνκο, καθηλώνουν τον θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην ταινία τα σιωπηλά γλυπτά που βλέπουν προς τα βουνά γίνονται μια ισχυρή μεταφορά για τους επιζώντες και τους δολοφονηθέντες κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Πρόκειται για μια εξαιρετική κινηματογραφική παραγωγή που τελικά αποκαλύπτει την ιστορία των θυμάτων του Φράνκο με μοναδικό τρόπο. Το θέμα της ταινίας θα μπορούσε να συγκριθεί με την ελληνική εμπειρία: μετά την γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν συνεργάτες των ναζί αλλά παρέμειναν στελέχη του κρατικού μηχανισμού μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Αυτή η ταινία παρέχει διδάγματα σε κάθε μορφή εξουσίας – σε εκείνες που κρύβουν τα εγκλήματα αλλά και σε αυτές που προστατεύουν τους εγκληματίες. Μια συναρπαστική, συγκινητική και πολύ σημαντική ταινία.
Β΄ Βραβείο
“In Mansourah you separated us” της Dorothée Myriam Kellou
Η αποκάλυψη ενός άλλου σκοτεινού κεφαλαίου της πρόσφατης ευρωπαϊκής αποικιακής ιστορίας, που αμαυρώθηκε από ένα ρεκόρ: δύο εκατομμύρια εκατόν πενήντα χιλιάδες Αλγερινοί εκτοπισμένοι από τους Γάλλους στον αγώνα του FLN κατά τη διάρκεια του Αλγερινού πολέμου της Ανεξαρτησίας (1954 – 1962).«Για όσους γνωρίζουν την ιστορία τους μόνο μέσα από τη σιωπή», η λεζάντα στο τέλος της ταινίας. Η σκηνοθέτις, μια νέα γυναίκα που επιστρέφει στην πατρίδα της μαζί με τον πατέρα της, καταφέρνει να δώσει φωνή σε εκείνους που έζησαν τον πόλεμο στο Mansourah, ένα στρατόπεδο επανεγκατάστασης που γίνεται τόπος μνήμης. Σε μια σειρά κινούμενων βινιετών οι θεατές αντιλαμβάνονται σιγά σιγά τι πραγματικά συνέβη στο χωριό του πατέρα της μέσω μαρτυριών αντίστασης κατά των καταπιεστών και τον τρόπο με τον οποίο καταστέλλονται οι μνήμες στις επόμενες γενιές τόσο στη Γαλλία όσο και στην Αλγερία παραμένοντας άγνωστες.
Καλύτερο κοινωνικο-πολιτικό ντοκιμαντέρ
“Children Below Deck” της Bettina Henkel
Ένα εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ. Δείχνει πόσο σημαντικό είναι να κατανοήσουμε τις ιστορίες των εχθρών μας για να αντιληφθούμε την Ιστορία. Εξίσου σημαντικό θύτες και θύματα να αντιμετωπίσουν το δικό τους παρελθόν, μέσω του ρόλου τους σε αυτό (θυμηθείτε το Nuit et Broulliard;). Αυτή η ταινία κάνει ακριβώς αυτό. Είναι μια περίπλοκη και λεπτομερή έρευνα του κληρονομικού τραύματος. Χρησιμοποιώντας πολύτιμο αρχείο, οι πρωταγωνιστές ταξιδεύουν στις ρίζες τους και στο παρελθόν στη Λετονία, τη Σουηδία και την Πολωνία. Μια γενναία και προσωπική έρευνα οικογενειακών μυστικών και τραυμάτων ανάμεσα σε τρεις γενιές Βαλτικών Γερμανών μεταξύ δύο παγκοσμίων πολέμων. Αυτή η επιτυχημένη και αποκαλυπτική ταινία αποτελεί μια πολύτιμη μελέτη του τραύματος και των επιπτώσεων της ενοχής που πέρασε από γενιά σε γενιά κατά τη διάρκεια αυτών των δύσκολων χρόνων.
Β’ Βραβείο
“Hamada” του Eloy Dominguez Serén
Μια εξερεύνηση της ζωής των ανθρώπων που ζουν στην απομακρυσμένη έρημο σε στρατόπεδα προσφύγων στη βορειοδυτική Αφρική. Ζουν ακόμα εκεί σαράντα χρόνια μετά από τότε που το Μαρόκο τους απέλασε από την πατρίδα τους στη Δυτική Σαχάρα. Η ταινία επικεντρώνεται σε μια νέα ομάδα φίλων και αποδεικνύει τη μεγάλη εμπιστοσύνη που υπάρχει μεταξύ του σκηνοθέτη και των ηρώων. Ταινία με συναρπαστικούς χαρακτήρες και σημαντικές δόσεις δράματος και χιούμορ. Παράλληλα με το γενικό πλαίσιο – τη γεωγραφία, την ιστορία και την πολιτική – η ταινία φέρνει στο ακροατήριο κατανόηση του πολιτισμού και των θεσμών αυτής της απομονωμένης κοινότητας.
Εύφημος μνεία
“Time to Leave” του Orhan Tekeoglu
Μια φιλοσοφική καταγραφή του πένθους, της απώλειας και της επίδρασης της παράδοσης. Η αφήγηση έχει κινηματογραφική καθαρότητα μια απλής ιστορίας ενός πατέρα που θρηνεί τον γιο του και συμπεριλαμβάνει τους ρυθμούς της φύσης. Η αποκατάσταση του παλιού ξύλινου σπιτιού του πατέρα Hasan στη μνήμη του νεκρού γιου του παίρνει μια θρησκευτική όψη. Κάθε πλάνο είναι γεμάτο εξαιρετικές λεπτομέρειες που αργά ξεδιπλώνονται ως ένα πορτραίτο θλίψης και ενοχής με τρόπο που συγκινεί βαθιά.
